YURD DUYGULARI

Düşmez yere hâşâ, o, bizim bayrağımızdır,
Bir fecr olarak doğmadadır her dağımızdan.
Ay yıldız o mâzîdeki bir süstür, emin ol,
Âtîde güneşler doğacak bayrağımızdan.

Altında yatarken de bizimdir yerin üstü,
Bir kal’a olur toprağımız vecde gelir de,
Dağlar, kayalar göğsümüz üstünde tepinse,
Düşmanlar, biz râm ederizkan kesilir de.

Deryâları kan, taşları bitmez kemik olsa,
Bir son nefesin aynı olup bitse nesîmi,
Ölmez bu vatan, farz-ı muhâl, ölse de hattâ,
Çekmez kürenin sırtı o tâbût-ı cesîmi.

Dedemiz kolları, biz taşları ettik teshîr,
Kopdu mâzî, o karanlıktan örülmüş zincîr,
Öyle hürrüz ki ne bir kavma, ne bir ferde esîr:
Hür olan başlara gök tâc oluyor, yer de serir.

Açtı târihi aşan, asrı geçen şanlı yolu,
Irkımın titremeyen tunç eli, âzâde kolu;
Toprağın üstü de uğrunda ölenlerle dolu...
Koptu mâzî, o mezarlardan örülmüş zincir;
Biz o kavmiz ki, ne bir kavma, ne bir ferde esir!

Gölgemiz sırtını asrın ezer, edvâra yüküz;
Şühedâmızla yerin kalbine hep mahkûküz;
Bizi eyyâma sorarsan sana söyler: Türküz!
Biz ne bir kavma zebûnuz, ne de bir ferde esîr;
Hürse bir millete gök tâç oluyor, yer de serîr!

Çekicin satveti, çiftin, sabanın dârâtı,
Sa’yın ak saçlı, alev saçlı kanatlanmış atı;
Fikrin efsersiz olan, çıplak olan saltanatı,
Gitsin etsin bizi milletlere bunlar tasvîr,
Koptu mâzî o cesedlerden örülmüş zincir.

İki üç oğlunu binbir ana birden gömeli;
Vatanın körpe kemiklerden ibâret temeli;
Köylünün tutmuş o bünyânı kadîd olmuş eli;
Bu büyük mâtemi ay yıldız ederken tenvîr,
Yaşarız her birimiz bir kanayan kabre esîr.

“Türk”e tek bir heceden başka nedir sanki? deme;
Öyle hor bakma ki ismimdirr o sessiz kelime!
Ben ne bir kavma zebûnum, ne bir insâna esîr:
Hür başım var, ona gök tâc oluyor, yer de serîr!

Düşmeyen yere hâşâ, o, bizim bayrağımızdır

ellerine sag'lik karda$im